1. P. albiflora Pallas

ross. U. 90 (1788) rhizomatis tuberibus fusi-formibus tuscis, caule glabro subtrifloro ad 60—100 cm et ultra alto, f. inf. biternatis, ff. petiolulatis vel lateralibus sessilibus, fff. lanceo-latis vel ellipticis saepissime basi confluentibus, bracteis nonnullis foliaceis partitis vel integris, petalis 8 vel pluribus, staminibus aureis, disco satis expanso lobato, carpellis 3—5 primo ereclis demum recurvato-patentibus, stigmate obtusiusculo reflexo, s e minibus ovalibus fuscis.

Synonyma: P. lacteo flore Amman ruth. p. 77 (1739); P. fructibus tribus glabris Gmelin sib. IV. 184(1769); P.edulis Salisb. (1806).

Icones: Pallas, ross. II. t. 84; Andr., Rep. t. 64; Salisb., par. lond. t. 78, Bot. Reg. t. 42, Bot. Mag. t. 1756.

Varr.

(alpha) typica, f. utrinque viridibus glaberrimis, rariusin costis sparse pilosis, fl. albis vel roseis, carpellis vel juniori-bus glabris.

(beta) trichocarpa Bnge., carpellis sat dense pubescentibus.cet. ut praec.

(gamma) hirta Rgl., f. pubescentibus, fl. purpureis. —Var. mihi plane ignotal

Area geogr. A lacu Baikal Sibiriae per Chinam borealem ad Oceanum magnum et in Ins. japanicis.(Anderson l. c. p. 358 giebt als weitere Standorte den Kaukasus und Georgien an; diese Angabe ist gewiss unrichtig und beruht wohl auf einer Verwechselung mit einer weißblühenden Varietät von P. corallina, welche in jenen Gegenden vorkommt. Weder Ruprecht in seiner Flara Caucasi (1870), noch Smirnow, plantes vascul. du Caucaso (1887) erwähnen die P. albiflora Pall.)-Ad ripas lacus Baikal et in Mon-golia tatarica (pailas); inter Schilka et Argun, fl. tribut. fluminis Amur (amman); inter Gasimur et Argun (badde); In reg. Amurensi frequens (Maximovicz et MaaK 1855); »Coast ofManchuriaa (C. Wilford) 1859, HGB!); Japonia in ins. Nippon prov. Nambu (Tschonoski 1865, HAE!). var. (beta) China, in regione Pekinensi: »Berg Siao Wu Tai shan, Aufstieg v. Kloster Tich lin sze, zw. 3600—5000 Fuß« (von Möllendorf 1879, HGB!); varietatem (gamma) nusquam vidi.



zurück